Antropologia Sztuki 1401-OG-ASZ-3Z-S1
Wykład (WYK)
Semestr zimowy 2017/18
Informacje o zajęciach (wspólne dla wszystkich grup)
Liczba godzin: | 30 |
Limit miejsc: | (brak limitu) |
Zaliczenie: | Egzamin lub zaliczenie |
Liczba godzin zajęć prowadzonych z wykorzystaniem metod i technik kształcenia na odległość`: | Godziny realizowane z udziałem nauczycieli (30 godz.): - udział w wykładach (30 godz.). Czas poświęcony na pracę indywidualną studenta ( 30 godz.): - czytanie literatury (10 godz.) - przygotowanie do egzaminu (20 godz.) Łącznie: 60 godz. ( 2 pkt. ECTS) |
Literatura: |
Literatura wymagana (obowiązkowa) Brodski J. (1996). Mowa na stadionie (w:) J. Brodski, Pochwała nudy. Kraków: Znak, s. 119-128 Bouvier N. (2001). Pochwała Szwajcarii wędrownej (w:) B. Toruńczyk (red.) Zeszyty Literackie nr 4, s. 111-125 Chatwin B. (2008). Pieśni stworzenia. Warszawa: Świat Książki, s. 89-97, 220-271, 335-341 Chesterton G. K. (2008). Obrona człowieka. Warszawa-Ząbki: Fronda, Apostolicum, s.11-14, 43-47, 245-250 Gombrowicz W. (2001). Testament. Rozmowy z Dominique de Roux. Kraków: Wydawnictwo Literackie, s. 65-79 Kapuściński R. (2006). Ten Inny. Kraków: Znak Kisielewski S. (1990). Abecadło. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Miłosz Cz. (2001). Haiku. Kraków: Znak Nabokov V. (2002). Wykłady o literaturze rosyjskiej. Warszawa: Muza, s. 313-373 Pomianowski J. (2006). Wybór wrażeń. Lublin: Universitas, s. 13-33 Rosiak D. (2013). Człowiek o twardym karku. Historia księdza Romualda Jakuba Wekslera-Waszkinela, Wołowiec, Wydawnictwo Czarne Suzuki D.T. (1995). Wykłady o buddyzmie zen. (w:) E. Fromm, D.T. Suzuki, R. De Martino, Buddyzm, zen i psychoanaliza. Poznań: Rebis, s. 9-109 Prudowski L., Jerofiejew W. (2000). Wariatem można być w każdym wieku (w:) Wieniedikt Jerofiejew, Dzieła prawie wszystkie. Kraków: Wydawnictwo Literackie, s. 409-434 Terzani T. (2009). Nic nie zdarza się przypadkiem, Warszawa: Świat Książki Wilk M. (2006). Wołoka. Kraków: Wydawnictwo Literackie, s. 140-253 Witkiewicz S. I. (2005). Listy do żony (1923-1927). Warszawa: PIW, s. 7-46 Dybuk: rzecz o wędrówce dusz. Film dokumentalny K. Kopczyńskiego 2015 Literatura zalecana (uzupełniająca) Barańczak S. (2007). Fioletowa krowa. Antologia angielskiej i amerykańskiej poezji niepoważnej. Kraków: a5 Bouvier N. (1999). Ryba –Skorpion. Warszawa: Noir Sur Blanc Brodski J. (1996). Poezje wybrane. Kraków: Znak Chatwin B. (2006). Co ja tu robię? Warszawa: PIW Czechow A. (1989). Sala nr 6 (w:) A. Czechow, Opowiadania i opowieści. Wybór Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich Gombrowicz W. (1997). Dziennik 1953-1956. Kraków: Wydawnictwo Literackie Gorczyńska R. (1992). Podróżny świata. Rozmowy z Czesławem Miłoszem. Komentarze. Kraków: Wydawnictwo Literackie Wieniedikt Jerofiejew (2000). Dzieła prawie wszystkie. Kraków: Wydawnictwo Literackie Nowosielski J. (1997). Jerzy Nowosielski o diable (w:) K. Janowska, P. Mucharski, Rozmowy na koniec wieku t.1. Kraków: Znak, s. 171-186 Kapuściński R. (2005). Podróże z Herodotem. Kraków: Znak Kisielewski S. (1996). Dzienniki. Warszawa: 1996 Mikołajewski, J. (2015). Wielki przypływ. Fundacja Instytutu Reportażu (Dowody na Istnienie), Warszawa Miłosz Cz. (2000). Wypisy z ksiąg użytecznych. Kraków: Znak Stasiuk A. (2004). Jadąc do Babadag. Wydawnictwo Czarne: Wołowiec Terzani T. (2008). Powiedział mi wróżbita. Poznań: Zysk-Ska Wydawnictwo Wilkoszewska (2005). (red.) Estetyka japońska. Antologia, t. 3. Estetyka życia i piękno umierania. Kraków: Universitas Zagańczyk M. (2001). Cichy gość na końcu stołu (w:) B. Toruńczyk (red.) Zeszyty Literackie nr 4, s.127-130 |
Efekty uczenia się: |
Efekty kształcenia – wiedza K_W05: Ma ogólną i uporządkowaną wiedzę w zakresie antropologii, filozofii oraz społecznego, twórczego i artystycznego rozwoju człowieka K_W06: Ma ogólną wiedzę o naukach humanistycznych i społecznych, zwłaszcza w zakresie filozofii oraz antropologii Efekty kształcenia – umiejętności K_U10: Potrafi umiejętnie i odpowiedzialnie wypowiadać się w mowie i w piśmie w języku polskim i języku obcym na tematy związane z kulturą, sztuką (jej antropologicznym wymiarem) i edukacją wizualną w tym prezentować publicznie swoje realizacje twórcze wzbogacając je o komentarz autorski K_U13: Posiada umiejętność formułowania opinii krytycznych o wytworach kultury i prezentacji opracowań krytycznych na podstawie wiedzy z zakresu sztuki mediów i edukacji wizualnej a także na podstawie wiedzy o antropologicznym wymiarze sztuki Efekty kształcenia – kompetencje społeczne K_K01: Jest wrażliwy na społeczny, a zwłaszcza antropologiczny kontekst sztuki, świadomie wykorzystuje ten kontekst w swojej pracy zawodowej i posiada umiejętność krytycznej oceny K_K04: Jest zdolny do samodzielnego integrowania nabytej wiedzy oraz podejmowania w zorganizowany sposób nowych i kompleksowych działań w obszarze obiegu artystycznego, jak i w wybranej przestrzeni publicznej, społecznej i pozaartystycznej K_K05: Posiada świadomość poziomu swoich umiejętności i wiedzy, rozumie potrzebę ciągłego ich doskonalenia oraz potrafi inspirować i organizować proces uczenia się innych osób K_K06: Dostrzega i wartościuje problemy moralne i etyczne związane z własną i cudzą twórczością osadzoną w różnych kontekstach społecznych oraz prawidłowo identyfikuje i rozstrzyga dylematy związane z wykonywaniem zawodu K_K07: Jest wrażliwy na problemy drugiego człowieka, charakteryzuje się postawą prospołeczną i poczuciem odpowiedzialności za innych oraz aktywnie uczestniczy w działaniach na rzecz zachowania dziedzictwa kulturowego regionu, kraju, Europy |
Metody i kryteria oceniania: |
Metody oceniania: - egzamin ustny - aktywność - frekwencja. Kryteria oceniania: Wykład: egzamin ustny. ndst – 0-50 pkt (0-50%) dst- 55-60 pkt (55-60%) dst plus- 65 pkt (65%) db- 70 pkt (70%) db plus- 75-90 pkt (75-90%) bdb- 100 pkt (95-100%) |
Zakres tematów: |
Ryszard Kapuściński, Mariusz Wilk, Nicolas Bouvier, Bruce Chatwin, Tiziano Terzani, Jarosław Mikołajewski – sztuka tłumaczenia świata; antropologiczny wymiar sztuki polegający na opisywaniu i tłumaczeniu rzeczywistości odmiennej kulturowo. Idea zbliżenia między ludźmi na gruncie sztuki poprzez tłumaczenie „Innego”. Sztuka jako czynnik budzenia empatii i zainteresowania dla inności, nośnik porozumienia międzykulturowego i międzyludzkiego. Podróż jako wyzwanie kulturowe, antropologiczne i egzystencjalne. Bycie w drodze rozumiane jako filozofia życia. • Czesław Miłosz – poezja jako odzwierciedlenie idei apokatastasis; głęboko antropologiczna idea przywrócenia rzeczy minionych zanim nastąpiło ich unicestwienie przez czas. Idea powrotu do rzeczywistości pełnej harmonii, ładu i spełnienia: świat przyrody, dzieciństwo, strony rodzinne. Ludzie, którzy odeszli. Poezja jako instrument pozwalający przywołać czas miniony i wejść w stan bezczasowości. • Joseph Conrad, Antoni Czechow, Josif Brodski, Wieniedikt Jerofiejew – pochwała postawy aideologicznej; antropologiczny wymiar sztuki (pisarstwa), która pozwala budować postawę aideologicznego zdystansowania wobec jednostronnego ideologicznie wymiaru rzeczywistości. Sztuka upominająca się o jednostkę i jej kondycję moralno-etyczną. Sztuka głęboko ideowa (jej zasadniczą ideą jest człowiek) i zarazem skrajnie anty-ideologiczna (zasadniczą ideą ideologii jest abstrakcyjna ludzkość). • Basho – zen codzienny; sztuka praktykowania piękna w japońskiej poezji haiku. Odwołanie się do tradycji haiku jako drogi bezinteresownej afirmacji rzeczywistości. Buddyzm zen, satori i antropologia wschodu. Haiku jako sztuka kondensacji doświadczenia; piękna, smutku, melancholii • Witold Gombrowicz – „ja” niepodległe; antropologiczny wymiar sztuki stającej w obronie indywidualnego „ja”, które ma charakter procesualny i narażone jest na kształtowanie przez siły „międzyludzkiego” oddziaływania. „Kościół międzyludzki”. Stwarzająca siła formy • Stanisław Ignacy Witkiewicz – sztuka przeciw jednostronnej racjonalności świata; antropologiczny wymiar sztuki wzbogacającej ogląd świata odbiorcy o wymiar irracjonalny. Jednostronność racjonalnej wizji rzeczywistości i zubożenie kondycji człowieka. Sztuka odkrywająca pokłady irracjonalności w racjonalnie zrytualizowanych formach rzeczywistości. Wyobraźnia i poczucie humoru jako media dekonstrukcji ładu racjonalnego • G. K. Chesterton, Stefan Kisielewski – „apostołowie” zdrowego rozsądku; antropologiczny wymiar sztuki felietonu prasowego polegający na zdystansowaniu się do tego, co najbardziej nieludzkie, czyli zgiełku ideologii i odwołaniu się do tego, co najbardziej ludzkie, czyli do przyrodzonego człowiekowi zdrowego rozsądku. Sztuka „pomniejszająca zakres nieodpowiedzialności”, demagogii i fanatyzmu. Sztuka stająca w obronie człowieka. • Romuald Jakub Weksler-Waszkinel - człowiek wobec historii - znaczenie indywidualnego świadectwa dla zachowania pamięci o anonimowych ofiarach Zagłady |
Metody dydaktyczne: |
Metody dydaktyczne eksponujące (pokaz, prezentacja) Metody dydaktyczne podające (opis, pogadanka, wykład konwencjonalny, wykład konwersatoryjny) |
Grupy zajęciowe
Grupa | Termin(y) | Prowadzący |
Miejsca |
Akcje |
---|---|---|---|---|
1 |
każdy czwartek, 12:45 - 14:15,
sala 3 |
Marcin Jaworski | 27/30 |
|
Wszystkie zajęcia odbywają się w budynku: Wydział Sztuk Pięknych - Instytut Artystyczny (Sienkiewicza 4) |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu.