Historia sztuki nowoczesnej polskiej 1402-HSNPol-3L-SJ
Wykład (WYK) Semestr letni 2018/19

Student ma wiedzę o głównych kierunkach, zjawiskach i trendach w sztuce nowoczesnej na ziemiach polskich pod zaborami i po odzyskaniu niepodległości.

Ma gruntowną i uporządkowaną wiedzę z zakresu sztuki polskiej nowoczesnej (malarstwo, rzeźba, architektura od kon. XVIII – poł. XX w.)

Zna elementarną terminologię pomocną w dalszej nauce.

Rozumie interdyscyplinarny charakter interpretacji dzieła sztuki nowoczesnej w różnych aspektach (z uwzględnieniem historii, filozofii, teologii, technik i technologii sztuk plast. itd.)

Zna czołowych przedstawicieli kierunków oraz potrafi przypisać im konkretne realizacje.

Zna i rozumie podstawowe metody analizy oraz interpretacji malarstwa, rzeźby i obiektów architektonicznych

Charakteryzuje obiekty o określonych cechach stylowych.

Orientuje się w sposobie użycia nowoczesnych technik i materiałów w dziedzinie malarstwa, rzeźby i architektury celu w osiągnięcia przez artystę/architekta określonego wrażenia wizualnego.

Uzyskuje pogłębioną świadomość warsztatu naukowego, problemów badawczych i zastosowania metod historii sztuki do konkretnych problemów badawczych

Student:

Wykorzystuje wiedzę z zakresu sztuki do opisu szerszych zjawisk kulturowych i społecznych

Rozpoznaje i charakteryzuje przy użyciu fachowej terminologii - epoki, style, kierunki w sztuce polskiej od koń. XVIII w. do 1939 r.

Analizuje polskie dzieła malarskie, rzeźbiarski i architektoniczne z wykorzystaniem specjalistycznej terminologii oraz wiedzy na temat specyfiki stylistycznej

Charakteryzuje twórczość najważniejszych polskich artystów i w Polsce działających (wzgl. ośrodków, szkół artystycznych itd.) w dziedzinie malarstwa i rzeźby od kon. XVIII w. do 1939 r.

Analizuje humanistyczne wartości sztuki nowoczesnej

Rozpoznaje i datuje najważniejsze dzieła sztuki i architektury, od koń. XVIII w. do 1939 r.

Student:

Ma świadomość o specyfice przedmiotowej i metodologicznej.

Ma świadomość poziomu wiedzy i własnych umiejętności oraz wykazuje nastawienie do stałego podnoszenia swoich kwalifikacji

Rozumie potrzebę ciągłego rozwoju naukowego i zawodowego

Posiada umiejętność rozpoznawania obiektów architektonicznych oraz przedstawienia podstawowych informacji na temat twórcy, stylu, datacji.

Wiedzę może rozwijać i twórczo wykorzystywać w późniejszej pracy teoretycznej. Stanowi ona podstawę do zgłębiania wiadomości z zakresu architektury współczesnej.

Ma świadomość wartości dzieł sztuki.

Ma świadomość odpowiedzialności za zachowanie dziedzictwa kulturowego.

Jest wrażliwy na problematykę właściwego podejścia do materialnego dziedzictwa kulturowego.Potrafi dostrzec i ocenić niewłaściwe postępowanie w tym zakresie.

Zaliczenie testu ze znajomości dzieł, ich autorów, czasu powstania (dot. dzieł omawianych na wykładach)

Malarstwo i rzeźba:

• malarstwo i rzeźba czasów stanisławowskich, mecenat królewski i Malarnia

• klasycyzm w środowisku warszawskim i wileńskim (szkoła wileńska) oraz geneza romantyzmu

• malarstwo i rzeźba epoki romantyzmu

• głowni przedstawiciele realizmu „społecznego”

• malarstwo historyczne i patriotyczne

• twórczość „szkoły monachijskiej”

• akademizm w malarstwie i rzeźbie (2 poł. XIX w.)

• malarstwo końca XIX w. : nurt chłopomanii; krąg „Wędrowca”

• geneza symbolizmu i wczesny ekspresjonizm

• okres Młodej Polski w środowisku krakowskim (twórczość profesorów krakowskiej ASP, instytucje artystyczne, Grupa Pięciu, Grupa Zero) i warszawskim

• polscy artyści w środowisku paryskim

• pierwsze grupy awangardowe po I wojnie światowej: Formiści i Bunt

• poszukiwanie stylu narodowego

• tendencje klasycyzujące ( Rytm, WTAP)

• Bractwo Świętego Łukasza, Loża Wolnomalarska, Czapka Frygijska

• nurt koloryzmu (Komitet Paryski, Jednoróg, Pryzmat, Zwornik)

• awangarda konstruktywistyczna (Blok, Praesens, a.r.)

• Grupa artes

• artyści z Polski w kręgu École de Paris

(dot. architektury)

Przedmiotem zajęć będą najważniejsze zagadnienia i tendencje dotyczące architektury polskiej od połowy XVIII wieku do 1939 roku. Zaprezentowane zostaną wiodące kierunki, sylwetki architektów oraz ich dzieła, na tle zachodzących przemian społecznych.

Omawiane będą - w układzie chronologicznym - najważniejsze zjawiska, osadzone na tle zmiennych uwarunkowań historycznych, społecznych i kulturowych oraz podkreślane będą czynniki ideowe i funkcjonalne, decydujące o wyborze form architektonicznych, technik budowlanych i zdobniczych. Uwzględnione są budynki o różnych funkcjach (mieszkalne, sakralne, muzealne, municypalne).

Zajęcia podzielono na kilka bloków tematycznych:

1. klasycyzm (4 godz.), którego podstawą stał się nurt oświeceniowy, badania historyczne i archeologiczne; klasycyzm stanisławowski, palladianizm, neoklasycyzm.

2. historyzm (5 godz.):

- podstawy architektury historyzmu; uwarunkowania polityczne, społeczne i gospodarcze.

- podział, datacja, różne możliwości rozwoju architektury na terenie Polski pod zaborami

- odmiany neogotyku

- styl narodowy (styl wiślano-bałtycki, gotyk nadwiślański)

- wpływ architektury stolic europejskich na kształtowanie architektury w Polsce

3. styl zakopiański (1 godz.)

4. secesja (2 godz.)

5. modernizm (3 godz.)

wykład konwencjonalny z pokazem multimedialnym