Żywice sztuczne w konserwacji zabytków

Wiadomości z dziedziny chemii z zakresu programu nauczania w szkole średniej oraz na pierwszym roku studiów na kierunku konserwacji i restauracji dzieł sztuki (Chemia w konserwacji zabytków).

Godziny realizowane 60 godzin, w tym:

Godziny kontaktowe: 45

Godziny niekontaktowe: 15

Czas poświęcony na indywidualną pracę studenta – zebranie niezbędnych materiałów do zajęć oraz zapoznanie się z wymaganą literaturą (wybrane fragmenty): 10

Czas wymagany do przygotowania się i do uczestnictwa w procesie oceniania – przygotowanie i przedstawienie sprawozdania z przeprowadzonego doświadczenia (zaliczenie na ocenę): 5

W1: Zna budowę i wynikające z niej właściwości wybranych związków wielkocząsteczkowych niezbędną do poprawnego ich zastosowania w konserwacji zabytków kamiennych (K_W02).

W2: Posiada elementarną wiedzę odnośnie tradycyjnych jak również współczesnych materiałów konserwatorskich niezbędnych do łączenia, impregnacji, zabezpieczania, itd. zabytków kamiennych (K_W05).

W3: Ma elementarną wiedzę na temat bezpiecznego postępowania z odczynnikami chemicznymi, które służą do sporządzania nieskomplikowanych werniksów, klejów, impregnatów, farb, itp (K_W13).

U1: Posiada umiejętność wykonywania elementarnych zabiegów klejenia, impregnacji, zabezpieczania zabytków kamiennych przy użyciu prostych preparatów konserwatorskich (K_U05).

U2: Potrafi określić elementarne zasady profilaktyki i minimalizacji niszczącego oddziaływania czynników środowiskowych na preparaty konserwatorskie bazujące na związkach wielkocząsteczkowych (K_U06).

U3: Potrafi zaplanować, zinterpretować i powiązać wyniki badań chemicznych, fizycznych z pracami konserwatorskimi i technologicznymi (K_U08).

U4: Posiada umiejętność samodzielnej pracy laboratoryjnej oraz do współdziałania z innymi osobami w ramach prac zespołowych (K_U17).

U5: Posiada umiejętność przygotowania rozbudowanych prac pisemnych i wystąpień ustnych związanych z przeprowadzonymi doświadczeniami (K_U18).

K1: Ma świadomość i rozumie aspekty oraz skutki działań konserwatorskich związane z użytymi preparatami na obiekty zabytkowe, środowisko naturalne, ma świadomość związanej z tym odpowiedzialności za podejmowane decyzje (K_K03).

K2: Ma świadomość poziomu swojej wiedzy, rozumie potrzebę ciągłego rozwoju naukowego i zawodowego (K_K05).

Indywidualna i grupowa praca studentów pod kierunkiem prowadzącego wzbogacona o metodę podająca, wyjaśnienie lub/i objaśnienie niezrozumiałych treści niezbędnych do dalszego prawidłowego przebiegu doświadczenia.

- ćwiczeniowa
- doświadczeń
- laboratoryjna
- obserwacji

Zajęcia „Żywice sztuczne w konserwacji zabytków” mają na celu zdobycie wiedzy oraz praktyczne jej wykorzystanie z zakresu chemii związków wielkocząsteczkowych.

Zajęcia obejmują zapoznanie się studentów z budową, podstawowymi właściwości oraz zastosowaniem żywic w konserwacji zabytków kamiennych. W ramach pracowni studenci oznaczą właściwości mechaniczne i fizyczne różnorodnych kompozycji polimerowych takich jak: lepkość kompozycji, czas wiązania, odporność na działanie wody, zarysowanie, połysk, twardość, elastyczność powłok, itp. Zdobyte wiadomości teoretyczne i umiejętności praktyczne studenci wykorzystają podczas prac konserwatorskich na różnych obiektach zabytkowych, gdzie preparaty spoinotwórcze i powłokotwórcze występują jako pierwotna lub wtórna materia zabytkowa.

Pracownia 1

Zapoznanie się z zasadami BHP i regulaminem pracy w laboratorium.

Pracownia 2-15 (system rotacyjny wykonywania doświadczeń)

Identyfikacja żywic.

Badanie wybranych właściwości mechanicznych żywic.

Badanie wybranych właściwości klejów.

Badanie wybranych właściwości powłok estetyczno-ochronnych.

Badanie wybranych właściwości powłok lakierniczych.

Literatura obowiązkowa (wybrane fragmenty):

J. Ciabach, Właściwości żywic sztucznych stosowanych w konserwacji zabytków, Wyd. UMK, Toruń, 2001

J. Ciabach, Żywice i tworzywa sztuczne stosowane w konserwacji zabytków, Wyd. UMK, Toruń 1998.

P. W. Ślesiński, Konserwacja zabytków sztuki, tom 1-3, Warszawa 1985-1990.

J. W. Łukaszewicz, Badania i zastosowanie związków krzemoorganicznych w konserwacji zabytków kamiennych, Wyd. UMK, Toruń 2002.

Literatura uzupełniająca (wybrane fragmenty):

P. Niemcewicz, Konserwacja wapienia dębnickiego, Wyd. UMK, Toruń, 2005

J. W. Łukaszewicz red., Konserwacja kamiennych obiektów zabytkowych, Wyd. UMK, Toruń, 1999

I. Gruin, Materiały polimerowe Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 2003.

D. Żuchowska, Polimery konstrukcyjne: wprowadzenie do technologii i stosowania, Wyd. Naukowo-Techniczne, Warszawa 2000

W. Ślesiński, Techniki malarskie. Spoiwa organiczne, wyd. Arkady, Warszawa 1984

W. Ślesiński, Techniki malarskie. Spoiwa mineralne, wyd. Arkady, Warszawa 1983.

W. Szlezyngier Tworzywa Sztuczne, tom 1-2 Oficyna Wydawnicza Politechniki Rzeszowskiej, Rzeszów 1996.

Pracownia - zaliczenie na ocenę.

Ocena sprawozdań z przeprowadzonych badań laboratoryjnych, przygotowanych przez studenta (W1-W3, U1-U5, K1-K2). Sprawozdania oceniane są w skali od 0 do 3 punktów. Jest to sumaryczna liczba punktów za właściwe, poprawne i trafne: podstawy teoretyczne, obliczenia oraz wnioski z przeprowadzonego doświadczenia.

Kryteria oceniania:

Na ocenę końcową z pracowni składa się sumaryczna liczba punktów uzyskanych ze sprawozdań:

wynik 91% i powyżej – ocena 5,0

wynik 81-90% – ocena 4,5

wynik 71%-80% – ocena 4,0

wynik 61-70%– ocena 3,5

wynik 51-60%– ocena 3,0

wynik 50% i poniżej– ocena 2,0.

Nie dotyczy