Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruchu
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 1800-F1-KRIM-N1L |
Kod Erasmus / ISCED: |
(brak danych)
/
(1014) Nauki o sporcie i kulturze fizycznej
|
Nazwa przedmiotu: | Kształcenie ruchowe i metodyka nauczania ruchu |
Jednostka: | Katedra i Zakład Podstaw Kultury Fizycznej |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Rodzaj przedmiotu: | przedmiot szczegółowy |
Skrócony opis: |
Przedmiot jest realizowany w ramach zajęć wykładowych (40 godz.) i ćwiczeń (110 godz.). Wkłady obejmują zagadnienia z zakresu kultury fizycznej i ludzkiej motoryczności. Ćwiczenia są realizowane w ramach zajęć teoretycznych z zakresu metodyki nauczania ruchu oraz zajęć praktycznych obejmujących: podstawowe formy ludzkiej aktywności ruchowej, gimnastykę, zespołowe gry sportowe, pływanie i lekkoatletykę. Podczas zajęć jest wykorzystywana wiedza z zakresu nauk o kulturze fizycznej, anatomii człowieka, biochemii, fizjologii, pedagogiki oraz podstaw fizjoterapii. Przedmiot ma bezpośredni związek z kinezyterapią i zawartym w niej obszarem adaptowanej aktywności ruchowej oraz sportem osób niepełnosprawnych. Rozszerzają go zajęcia odbywane w realizowane trakcie obozu letniego i zimowego. W realizacji przedmiotu niezbędne są umiejętności ruchowe określone programem szkolnego wychowania fizycznego oraz odpowiedni stan zdrowia i sprawności fizycznej. |
Pełny opis: |
Metody kształcenia obejmują: wykład multimedialny, dyskusję, pracę w zespołach, metaplan, filmy szkoleniowo-metodyczne, materiały multimedialne, pogadankę, dyskusję, obserwację, korzystanie z materiałów źródłowych, nabywanie umiejętności praktycznych metodami reproduktywnymi, proaktywnymi i kreatywnymi. Wykłady mają zadanie przekazanie niezbędnej wiedzy z zakresu nauk o kulturze fizcznej pozwalającej na poznanie podstaw ludzkiej motoryczności, jej przemian, struktury i uwarunkowań oraz zasad, metod i narzędzi wkorzystwanch w kierowaniu pracą nad jej rozwojem. · Sprawność fizyczna, motoryczność człowieka – pojęcia podstawowe i jej filogenetyczne przemiany. · Zarys historii wychowania fizycznego – rola w kształceniu umiejętności ruchowych. · Struktura motoryczności ludzkiej – jej rozwój w ontogenezie człowieka. · Sprawność fizyczna jako jedna ze sfer zdrowia – koncepcje jej pojmowania. · Endogenne i egzogenne uwarunkowania rozwoju sprawności motorycznej. · Cele kształcenia ruchowego, wychowania fizycznego w perspektywie kultury fizycznej. · Motywacje oraz ich znaczenie w procesie nauczania ruchu. · Metodyka edukacji fizycznej z punktu widzenia umiejętności postrzegania aktów ruchowych w ujęciu rozwojowym warunkującym efektywność procesu usprawniania na każdym etapie rozwoju ontogenetycznego. · Role zawodowe fizjoterapeuty (wychowawcy fizycznego), style kierowania pracą. · Prakseologiczny model kształcenia ruchowego – diagnoza, prognoza, planowanie, realizacja i analiza skuteczności. · Zasady nauczania, uczenia się, doboru treści i organizacji kształcenia ruchowego. · Kinezjologia edukacyjna w procesie terapii ruchem. · Metody nauczania, wychowania, realizacji zadań oraz zdobywania i przekazywania wiadomości. · Indywidualizacja i jej stosowanie w doborze zadań, odpowiednich metod oraz form organizacji. · Proces praktycznego działania w ujęciu kaskadowym od celu wynikającego z diagnozy do konkretnych czynności i obserwacja efektów. · Monitorowanie, sprawdzanie i ocena skuteczności kształcenia ruchowego, wnioskowanie i wprowadzanie zmian. · Testy sprawnościowe – ich ewolucja (HRF). · Monitorowanie i pomiar sprawności fizycznej osób zdrowych i niepełnosprawnych. · Przejawy zdolności hybrydowych i koordynacyjnych – metody ich kształtowania. · Przejawy zdolności kondycyjnych – metody kształtowania. · Rodzaje uczenia motorycznego ich cele i etapy – kształtowanie nawyku ruchowego. · Uwarunkowania i możliwości motorycznej edukacji i reedukacji – symetryzacja ruchu. · Realizacja czynności ruchowych w warunkach ograniczenia niepełnosprawnością. · Wybrane formy rehabilitacji – rekreacja, sport, obozy i turnusy rehabilitacyjne. · Cechy indywidualne fizjoterapeuty, odpowiedzialność i etyka zawodowa. Ćwiczenia są poświęcone nabywaniu umiejętności planowania i realizacji monitorowania i analizy efektów procesu nauczania ruchu oraz usystematyzowaniu i doskonaleniu aktów ruchowch powszechnie stosowanych w procesie usprawniania ruchowego o charakterze utylitarnym, rekreacyjnym, a także sportowm. · Postawa ciała i jej monitorowanie w procesie aktywności fizycznej. · Chód jako podstawowa forma lokomocji człowieka, technika chodu sportowego. · Strething – jego statyczne i dynamiczne odmiany formą dbałości o sprawność ciała. · Bieg jako przejaw zwiększonej aktywności fizycznej, doskonalenie techniki biegu. · Praktyczne aspekty ćwiczeń fizycznych opartych o wybrane dyscypliny sportowe realizowane z osobami zdrowymi i ograniczonymi niepełnosprawnością w terenie, boiskach, salach sportowych i basenie (tym: pływanie i ratownictwo wodne 30 godz.). · Ćwiczenia siłowe statyczne i dynamiczne o różnej intensywności. · Diagnoza osobnicza, grupowa i środowiskowa oraz metody, narzędzia w analizie, wnioskowaniu i wyznaczaniu celów kształcenia ruchowego. · Planowanie – rodzaje planów: roczny, cyklu tematycznego i jednostki ćwiczebnej. · Toki zajęć ruchowych, ich rodzaje i budowa – czynności uczestników procesu kształcenia ruchowego oraz ich miejsce w planowaniu jednostki dydaktycznej. · Modyfikacja toków zajęć w zależności od rodzaju dysfunkcji i warunków środowiskowych. · Metody nauczania ruchu, realizacji zadań, wychowania i przekazywania wiadomości, ich rodzaje i zastosowanie w pracy fizjoterapeuty. · Znaczenie metod w pobudzaniu aktywności wewnętrznej i samodzielności na rzecz dbałości o zdrowie fizyczne i rozwoju osobistej kultury fizycznej. · Organizacja zajęć i jej znaczenie dla efektywności oraz unikania zakłóceń w pracy. · Narzędzia monitorowania, sprawdzania i oceny skuteczności pracy własnej oraz podmiotu oddziaływania, ich stosowanie niezbędne w analizie i wnioskowaniu oraz wprowadzaniu zmian. · Obserwacja i analiza szkolnych zajęć ruchowych z wychowania fizycznego, wychowania fizycznego specjalnego i gimnastyki korekcyjnej. · Opracowywanie w zespołach fragmentów planów metodycznych zajęć i analiza z punktu widzenia założeń metodycznych, przygotowanie do samodzielnego opracowania planu całej jednostki dydaktycznej. · Planowanie i samodzielne prowadzenie wybranych form aktywności fizycznej (zabawy, gry ruchowe, ćwiczenia ogólnorozwojowe, ćwiczenia kształtujące) zgodnie z metodyką naucznia. · Analiza samodzielnie opracowanych planów metodycznych zajęć (trafność doboru zadań w odniesieniu do formułowanych celów, cele operacyjne, metody nauczania ćwiczeń, realizacji zadań i inne, organizacja i zastosowane przybory oraz sprzęt). · Metody i narzędzia monitorowania oceny sprawności motorycznej osób zdrowych i ograniczonych niepełnosprawnością. · Metodyka techniki poruszania się na wózkach. · Metodyka techniki posługiwania się laską w warunkach niedowidzenia. · Korzystanie z basenu pływackiego w warunkach ograniczenia niepełnosprawnością. · Praktyczne zastosowanie metod i form nauczania wybranych dyscyplinach sportowych na poziomie rekreacyjnym oraz niekonwencjonalne formy ruchu nakierowane na utrzymanie zdrowia. |
Literatura: |
Literatura obowiązkowa: Bartkowiak E., Sportowa technika pływania. Biblioteka Trenera, Warszawa 1995. Bielski J.; Metodyka wychowania fizycznego i zdrowotnego. OW Impuls, Kraków 2005. Dąbrowski A. (red) Zarys teorii rekreacji ruchowej. ALMAMER, Warszawa, 2006. Demel M.; Szkice krytyczne o kulturze fizycznej. SiT, Warszawa 1973. Demel M. Skład A.; Teoria wychowania fizycznego. PWN, Warszawa 1970. Dziedzic J., Remplewicz J.; Kultura fizyczna w szkołach i zakładach dla niewidomych i niedowidzących. 1980. Grabowski H.; Teoria fizycznej edukacji. WSiP, Warszawa 1999. Grabowski H.; Co koniecznie trzeba wiedzieć o wychowaniu fizycznym. OW IMPULS, Kraków 2000. Jezierski R., Rybicka A.; Gimnastyka – teoria i praktyka. WAF Wrocław 1995. Łatyszkiewicz L. i wsp.; Piłka ręczna, koszykówka i piłka siatkowa. Warszawa 1999. Nowotny J. i wsp.; Edukacja i reedukacja ruchowa. Kasper, Kraków 2003. Osiński W.; Antropomotoryka. AWF Poznań 2003. Strzyżewski S.; Proces kształcenia i wychowania w kulturze fizycznej. Warszawa 1996. Wroczyński R.; Powszechne dzieje wychowania fizycznego i sportu. ZNIO, 1979. Sozański H.; Podstawy teorii treningu sportowego. COS, Warszawa 1999. Stawczyk Z.; Gry i zabawy lekkoatletyczne. AWF Poznań 1996. Talaga J.; Technika piłki nożnej. RCM-SKFiS, Warszawa 1996. Tasiemki T.; Urazy rdzenia kręgowego – trening samoobsługi i techniki jazdy wózkiem inwalidzkim. FAR, Warszawa 2000. Śmiglewska M., A. Lewandowski O procesie nauczania ruchu. OW MW, Bydgoszcz 2009. Śmiglewska M. Program wychowania fizycznego. Klasy IV-VI, szkoła podstawowa. Bea-Bleja, Toruń 1999. Śmiglewska M., Program wychowania fizycznego. Klasy I-III, gimnazjum. Bea-Bleja, Toruń 1999. Literatura uzupełniająca: Biniakiewicz B.; Kształcenie, zawód i praca magistrów rehabilitacji ruchowej. AWF Poznań 1994. Bolach E.; Sportowe gry zespołowe dla osób niepełnosprawnych. AWF Wrocław 1986 . Drozdowski Z.; Antropologia a kultura fizyczna. AWF Poznań 1996. Lipoński W.; Olimpizm dla każdego. AWF Poznań 2000. Nowotny J. i wsp.; Kształcenie umiejętności ruchowych. Śląska A. M. 2002. Osiński W.; Zarys teorii wychowania fizycznego. AWF, Poznań 2002. Pawłucki A.; Osoba w pedagogice ciała. OSW, Olsztyn 2005. Perkowski K.; Metodyczne podstawy treningu sportowego. COS, Warszawa 1998. Pilawska A., Pilawski A., Perliński W.; Zarys teorii i metodyki rekreacji ruchowej. Wydawnictwo GWSH, Katowice 2003. Sieniek B.; Przepisy indywidualnych i zespołowych gier sportowych. Tarnów 1999. Śniadecki J.; O fizycznym wychowaniu dzieci. AWF, Kraków 2002. Trześniowski R.; Zabawy i gry ruchowe. WSiP, Warszawa 1999. Wilczyński J.; Estetyka w reedukacji posturalnej. W: Kultura Fizyczna 1999, nr 9 |
Efekty uczenia się: |
Po ukończeniu przedmiotu student: a) identyfikuje własne przekonania, postawy i zachowania z normami przyjętymi w naukach o zdrowiu i kulturze fizycznej, b) opisuje współczesne kierunki kształcenia ruchowego opartego na pedagogice kultury fizycznej i metodyce edukacji fizycznej, c) modyfikuje rekreacyjno-sportowe formy i środki stosowane w fizjoterapii, d) wyjaśnia postrzeganie aktów ruchowych w ujęciu rozwojowym warunkującym efektywność procesu usprawniania według indywidualnych potrzeb, e) stosuje prakseologiczny model pracy niezbędny w diagnostyce, planowaniu, realizacji, monitorowaniu i ocenie skuteczności przygotowywania zajęć oraz wprowadza zmiany optymalizujące kształcenie ruchowe osób zdrowych i ograniczonych niepełnosprawnością, f) porównuje role zawodowe fizjoterapeuty (wychowawcy fizycznego) oraz wyjaśnia potrzebę dostosowania stylów kierowania do potrzeb procesu usprawniania ruchowego, g) nazwa, wyjaśnia i demonstruje podstawowe ćwiczenia ruchowe przydatne w procesie usprawniania objęte programem edukacyjnym oraz posługuje się sprzętem sportowo-rekreacyjnym i przyborami, dobierając je do rodzaju realizowanej aktywności ruchowej oraz możliwości ćwiczącego, h) stosuje i interpretuje podstawowe zasady organizacji i realizacji (przepis) dyscyplin oraz konkurencji sportowych. |
Metody i kryteria oceniania: |
Podstawą zaliczenia ćwiczeń jest aktywne uczestnictwo w zajęciach(zgodnie z regulaminem studiów) i pozytywna ocena z umiejętności ruchowych (obejmujących podstawowe ćwiczenia gimnastyczne i elementy techniczne zespołowych gier sportowych oraz uzyskanie wyznaczonych norm sprawności motorycznej i umiejętności pływania), realizowanych w trakcie ćwiczeń. Uzyskanie powyżej 50% możliwych do zdobycia punktów z trzech kolokwiów (możliwe dwie poprawy w terminie wyznaczonym przez prowadzącego). Nieobecności w zajęciach nie mogą przekroczyć norm wyznaczonych regulaminem studiów. Usprawiedliwienia lekarskie lub inne (dziekańskie i urzędowe) należy przedstawić nie później niż 2 tygodnie po zakończeniu czasu nieobecności zachowując terminowość uzupełnienia zaległych zaliczeń (nie później niż dwa tygodnie - 1 termin poprawkowy i pod koniec semestru - drugi termin poprawkowy). W przypadku braku możliwości odbycia zajęć w innym niż planowaniem terminie formę zaliczenia niezrealizowanej części materiału wyznacza prowadzący ćwiczenia (pisemne opracowania, praktyczna znajomość ćwiczeń, teoretyczna znajomość materiału). Podstawą końcowego zaliczenia przedmiotu jest uzyskanie powyżej 50% możliwych do zdobycia punktów z egzaminu obejmującego treści wykładów. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu.