Historia rehabilitacji

Ukazanie ewolucji celów i zadań oraz uwarunkowań determinujących teorię i praktykę fizjoterapii i rehabilitacji

Wykład ma za zadanie zapoznanie studentów z następującymi zagadnieniami:

1. Ludwik Rydygier - patron Collegium Medicum.

2. Historia medycyny i rehabilitacji jako nauka, przedmiot, metody badawcze. Źródła do historii medycyny rehabilitacji.

3. Medycyna najdawniejszych cywilizacji: Mezopotamia, Egipt, Chiny, Indie.

4. Medycyna grecka - kapłani, filozofowie, lekarze. Hipokrates i jego szkoła.

5. Medycyna po Hipokratesie. Szkoła aleksandryjska.

6. Medycyna rzymska. Galen - wielki reformator nauk medycznych i farmaceutycznych.

7. Medycyna średniowiecza. Medycyna arabska. Avicenna.

8. Uniwersyteckie nauczanie medycyny. Świeckie szkoły medyczne w Salerno i Montpellier.

9. Początki medycyny uniwersyteckiej w Polsce. Wydział Lekarski Akademii Krakowskiej

10. Lekarze polskiego Średniowiecza.

11. Lekarze polskiego Odrodzenia i Baroku. Mikołaj Kopernik - lekarz i astronom.

12. Zdrowie i choroba - ewolucja pojęć.

13. Historyczne aspekty troski o zdrowie publiczne. Historia szpitalnictwa.

14. Medycyna nowożytna: Paracelsus, Andreas Vesalius, William Harvey.

15. Rozdział chirurgii od medycyny. Chirurgia i medycyna do XVIII wieku.

16. U podstaw współczesnej nauki medycznej. Rozwój nauk przedklinicznych i podstawowych.

17. Rozwój medycyny klinicznej. Stara i nowa szkoła wiedeńska.

18. Sceptycyzm i nihilizm terapeutyczny. Wiek XIX stuleciem patologów.

19. Chirurgia XIX wieku i początków XX stulecia.

20. Historia walki z bólem, antyseptyki i aseptyki.

21. Rozwój klinicznych badań laboratoryjnych.

22. Mikrobiologia lekarska. Ludwik Pasteur. Robert Koch.

23. Polscy mikrobiolodzy – Odo Bujwid, Rudolf Weigl.

24. Radiologia - nowa metoda diagnostyczna i terapeutyczna. Recepcja odkrycia W. K. Roentgena na ziemiach polskich.

25. Maria Skłodowska – Curie.

26. Lek – dawne terapie.

27. Nauka o leku i jego wpływ na rozwój terapii.

28. Historia medycyny polskiej XIX i XX wieku.

29. – 30. Naturalne i niekonwencjonalne metody leczenia - historia i teraźniejszość.

Ćwiczenia poświęcone są następującej problematyce:

1. Najdawniejsze cywilizacje. Wpływ kultury antycznej na medycynę i lecznicze usprawnianie w wiekach późniejszych.

2. Leczenie i rehabilitacja w starożytnej Grecji. Kult sprawności fizycznej - Igrzyska Olimpijskie. Hipokrates.

3. Leczenie i rehabilitacja w starożytnym Rzymie. Galen - lekarz gladiatorów.

4. Historia szpitalnictwa - od świątyni i przytułku do nowoczesnego ośrodka nauki i terapii.

5. Zdrowie i choroba. Zdrowie publiczne. Ewolucja pojęć. MFR - medycyna fizykalna i rehabilitacja.

6. Medycyna nowożytna, rozwój leczenia usprawniającego. Ambroży Pare´.

7. Chirurgia XIX i początków XX stulecia – historia ortopedii i rehabilitacji.

8. Rys historyczny polskiej balneologii – prof. Józef Dietl.

9. Rozwój rehabilitacji i fizjoterapii w Polsce. Prof. Wiktor Dega – polska szkoła rehabilitacji.

10. Rehabilitacja i fizjoterapia po II wojnie światowej.

Literatura obowiązkowa:

1. Historia medycyny, pod red. T. Brzezińskiego, Warszawa 1995, Warszawa 2000.

2. Szumowski W., Historia medycyny filozoficznie ujęta, Warszawa 1994.

Literatura uzupełniająca:

1. Masaż z elementami rehabilitacji, pod. red. R. Walaszka, cz. 1, Kraków 1999.

2. Mika T., Fizykoterapia, Warszawa 1996 (cz. I Rys historyczny).

3. Milanowska K., Kinezyterapia, Warszawa 1985 (cz. I Rys historyczny).

4. Ortopedia i rehabilitacja, pod red. W. Degi i A. Sengera, Wyd. IV. Warszawa 1996 (cz.1. Historia ortopedii i rehabilitacji).

5. Ossowski R., Teoretyczne i praktyczne podstawy rehabilitacji, Bydgoszcz 1999, cz. I.

6. Podstawy rehabilitacji i medycyny fizykalnej, pod red. S. J. Garrison, Warszawa 1997, cz.1.

7. Rehabilitacja, pod red. J. Kucha, Warszawa 1989, cz. 1.

8. Rehabilitacja, podstawy diagnostyki funkcjonalnej, usprawniania leczniczego i reintegracji społecznej, pod red. K. Szawłowskiego, Gdańsk 1998, cz. 1.

9. Rehabilitacja medyczna, pod red. K. Milanowskiej, W. Degi, Warszawa 1998, cz. I.

Po ukończeniu przedmiotu student posiada umiejętności rozumienia związków przyczynowo - skutkowych w rozwoju populacji. Potrafi uzasadnić tezę, iż niektóre elementy procesu dziejowego mają charakter ponadczasowy i uniwersalny. Potrafi rozwiązywać problemy metodologiczne, posługiwać się literaturą przedmiotu, korzystać z periodyków medycznych.

Metody aktywizujące, oparte na czynnym uczestnictwie w stawianiu i rozwiązywaniu problemów.

Podstawą zaliczenia przedmiotu jest obecność na zajęciach i czynny w nich udział.

Nie dotyczy.